KAEDAH
PANDANG DAN SEBUT
Kaedah Pandang dan Sebut ini atau
juga pernah disebut dengan nama Kaedah Seluruh Perkataan (whole word) ini
bolehlah dianggap sebagai reaksi kepada kelemahan-kelemahan yang terdapat pada
Kaedah Abjad. Kaedah itu lebih bermakna daripada Kaedah Menghafal ‘nama setiap
huruf itu’. Misalnya batu, rumah, sekolah, budak, pokok, meja, pensel dan
sebagainya. Perkataan-perkataan yang ditulis penuh adalah difikirkan lebih
bermakna daripada pecahan tiap-tiap hurufnya. Jadi Kaedah Pandang dan Sebut
(atau Kaedah Seluruh Ayat) ini dijadikan asas untuk mengajar murid-murid
membaca. Kerap kali ditunjukkan seluruh perkataan-perkataan seiring dengan
gambar-gambar yang dilambangkannya. Perkataan rumah ditulis di tepi atau di
bawah gambar rumah, perkataan pensel, dan sebagainya. Kadang-kadang digunakan
kad-kad imbasan yang menunjukkan gambar dan perkataan. Jadi dalam kaedah ini
murid-murid cuba ‘mengenal’ keseluruhan lambang-lambang itu untuk mendapat
membaca. Mereka harus mengenal beberapa puluh ‘lambang perkataan’ sebelum boleh
membaca ayat-ayat. Kemudian baru diajar mengeja tiap-tiap perkataan, dan
mengenal nama huruf-huruf yang mewakilinya.
Pada ketika dahulu (bahkan bagi
setengah-setengah ahli pendidik sekarang pun) kaedah Pandang dan Sebut ini
sangat ditegaskan. Mereka kuat dipengaruhi oleh ahli-ahli pendidik mengajar
membaca bahasa Inggeris. Di sebalik menggunakan kaedah ini untuk mengajar,
bahasa Inggeris ialah bahasa yang tidak mempunyai sistem ejaan fonemik yang
sempurna, bercelaru dari segi symbol-sound relationship. Kecelaruan ini
menyebabkan ahli-ahli pendidik bahasa menganggap kaedah Pandang dan Sebut itu
lebih sesuai dan bermakna untuk mengajar permulaan membaca. Tetapi, sejak
beberapa tahun kebelakangan ini kaedah ini dikritik semula, sebab didapati
ramai murid biasa (terutama di Amerika Syarikat) yang tidak boleh membaca.
Kemahiran murid-murid ‘mengenal’ perkataan-perkataan tidak dapat menjelma
dengan cepat. Bahkan ramai yang menghafal ‘perkataan-perkataan’ berdasarkan
gambar daripada ‘mengenal’ perkataan-perkataan, dan murid-murid ini sukar
mengenal perkataan-perkataan yang ‘baru’. Jadi, baru-baru ini timbul semula
hujah-hujah dan kajian-kajian yang membuktikan bahawa kaedah fonik mungkin
lebih sesuai dan berkesan daripada kaedah Pandang dan Sebut untuk mengajar
permulaan membaca bahasa Inggeris.
Kaedah Pandang dan Sebut ini lebih
sesuai digunakan untuk mengajar bahasa-bahasa yang memakai sistem tulisan
ideografik (atau lebih tepat lagi logografik) seperti sistem ejaan bahasa Cina,
yang melambangkan sesuatu benda, idea, dan sebagainya (satu morfem) dengan satu
perkataan. Oleh sebab sistem ejaan bahasa Melayu rata-rata adalah fonemik (satu
huruf boleh dikatakan melambang satu ‘bunyi’ – lebih fonemik daripada misalnya
sistem ejaan bahasa Inggeris) maka agak tidak begitu munasabah bagi Kaedah
Pandang dan Sebut ini digunakan untuk mengajar permulaan membaca bahasa Melayu,
terutama mengajar murid-murid Melayu. Kaedah ini akan menyusahkan dan
melambatkan lagi murid-murid mencapai kemahiran membaca bahasa Melayu.
|
Kekuatan |
Kelemahan |
|
·
Sesuai dengan kehendak ilmu jiwa kanak-kanak kerana
mereka mempelajari sesuatu cara keseluruhan, menarik minat murid-murid. ·
Bersesuaian dengan resmi semula jadi kanak-kanak
mempelajari sesuatu iaitu daripada keseluruhan kepada bahagian-bahagiannya ·
Kaedah ini dari awal mementingkan makna. ·
Guru dapat melatih kanak-kanak membaca dengan sebutan
dan rentak irama ataupun alunan suara yang betul dari mula. |
· Bacaan kanak-kanak
mungkin terhad kepada perkataan, rangkai kata dan ayat-ayat yang telah diajar
sahaja. · Kaaedah ini tidak
membolehkan kanak-kanak mengenal huruf-huruf secara formal. Lambat mengenal
bunyi dan suku kata. · Murid-murid tidak
mempunyai asas yang kukuh yang membolehkan mereka membaca sendiri. · Lambat tercapai
kemahiran dan kecekapan membaca. |
Tiada ulasan:
Catat Ulasan